Γοργώ

Χτες βράδυ ήρθαν πάλι οι σκιές.

Ο χωλός ο αυτόχειρας
ο λυράρης Μανολιός
ο πλάνητας Κένταυρος
ο αιματοβαμμένος.

Η άκληρη
Λάκαινα μήτρα°
όλα τα σερνικά της νεκρά.

Ο Μελάς
ο Μίκης η Ζέζα
άμοιρα τέκνα.

Οι ρίζες τα δέντρα
λείψανα συλημένα.

Χτες βράδυ ξύπνησαν πάλι
οι απολιθωμένοι ναοί.

Κούροι Σπαρτιάτες
και Μακεδνοί
άλογα διψασμένα
με φιδίσιες καρδιές.

Ήχος λαρυγγικός
ζώου ουρλιαχτό
στόμα ορθάνοιχτο.

Τρίξιμο δοντιών
κραυγή νεκρών
βλέμμα θανάτου.

Χτες βράδυ Γοργώ
γεννήθηκα πάλι.

Φοβού τους νεκρούς
τους διψασμένους Αλεξάνδρους.

Αράπη Σ. Ελένη
21/6/2018

Πίνακας: Μέδουσα (Γοργώ) Καραβάτζιο

Nα

Τι θλιβερό φεγγάρι θεέ μου

τι ομορφιά

πώς να το κατασπαράξω;

Κοίτα πως ανατριχιάζει η θάλασσα

την ώρα που λιώνει το κύμα.

Τι φεγγάρι τι έρωτας.

Κι ο βωμός ο άσπιλος βωμός

ζωντάνεψε  το καλοκαίρι

που ξεχύθηκε το Φως.

Τι θλιβερή γυναίκα

να εισχωρούν όλα τ' αστέρια

να της φωτοβολούν τη σάρκα

κι αυτή σαν έτοιμη από καιρό.

Τι θλιβερό φεγγάρι θεέ μου

να αγαπάς να αγαπιέσαι

να μην αντέχεις το θαύμα.

Αράπη Σ. Ελένη

(Ανεμόεσσα Σκέψη)

ΑΝ

Αν με κρατούσες αγκαλιά/
τα μαλλιά μου θα γέμιζαν γιασεμιά/
θα μακραίναν θα μακραίναν/
θα γινόντουσαν φτερά/.

Τα στήθη μου ορθωμένα πανιά/
θα σχίζαν τα σύννεφα/
θα πετάγαμε θα πετάγαμε/
θα σε θήλαζα φωτιά/.

Τα παιδιά κοίτα θα φώναζαν/
δυο σάρκινα γιασεμιά/.

Το κλειδί μας θα ονομαζόταν αιθέρας/
κι εγώ δεν θα ήμουν πια
νεκροταφείο σποράς/.

Αν δεν θα είχα ανάγκη τις λέξεις/
κι εσύ τους πολλαπλούς σου καθρέφτες/.

Θα οπωσδήποτε αν/.

Αράπη Σ. Ελένη
(Ανεμόεσσα Σκέψη)

Πίνακας: "Καθρέφτης" Βαγγέλης Ρήνας.

Απολλώνιο φως

Σπίθες. Κεριά αναμμένα.
Καμμένα κρανία όχι μαλλιά
κρανία αναμένουν το θαύμα
μάταια πάντα.

Τόσες σπίθες κι ούτε μια φλόγα.

Μεταξωτά πετραχήλια
διαμαντένιοι σταυροί συγχωροχάρτια.
"Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω"
στο κρανίο πάντα.

Κι όμως στέκει εκεί πυξίδα ναός.
Αναμμένη λαμπάδα.
Ποιός νοιάζεται;

Φέτος τις λέξεις θα κάψω.
Ίσως το φως του Κυνός
στην οικουμένη ανάψω.

Ελένη Σ. Αράπη
(Ανεμόεσσα Σκέψη)

Οι ονειρευτές

Ευχαριστώ απο καρδιάς τον αγαπημένο φίλο
 και ζωγράφο Vangelis Rinas που φιλοτέχνησε
 το σχέδιο του εξωφυλλου.

Στα βράχια και στις λάσπες του βυθού
του μέσα και του έξω
ιχνηλατούν τον αχινό.

Κι αν ανέλπιστα τον ανταμώσουν
ολάκερο τον τρώνε με τ’ αγκάθια
άχνα δεν βγάζουν κι ας πονάνε.

Με αίμα τον ταΐζουν
αργή ροή στα σωθικά.

Αν αντέξουν μπορεί να αξιωθούν
να ξεστομίσουν τη σπορά του.

Ίσως να γεννηθεί το ποίημα.
Λίγο δεν είναι.

Αράπη Σ. Ελένη
"Με βράγχια ανασαίνω"
Εκδόσεις Γαβριηλίδης
2016

Περγαμόντο

Πυκνή η ομίχλη θολώνει 
το βλέμμα η καρδιά πυρπολεί 
το κεφάλι και πάλι λυτρώνει.

 Με παρατηρείς και γελάς 
λίγο πριν εκραγώ γλυκό 
περγαμόντο σφραγίζεις
 τη γλώσσα 

 κάθε που πάω να το φτύσω 
φιλί καταπίνω.

Πώς να υπομονέψω Αρχίλοχε
 δεν είναι ο λυσιμελής που 
καίει το άρμα μου είναι 
που δεν ξέρω 

 να δαγκώσω ή να δαγκωθώ 
πικρό ή γλυκό. 

 Πόση αλήθεια τόσο ψέμα.

Αράπη Σ. Ελένη
(Ανεμόεσσα Σκέψη)

Πίνακας: Βαγγέλης Ρήνας

Aρτοζήνος

Λερναίες ύδρες με ζωγραφισμένα/
χαμόγελα γλυκοδαγκώνουν/
διψούν για το πρόσωπο/
κεφάλι να το φορέσουν/
μήπως και του μοιάσουν./

Νάρκισσοι χαμαιλέοντες ορθωμένοι φαλλοί/
νομίζουν ότι το άρρεν μετριέται με τα πτώματα/
και όχι με την Αρχή του Διός./

Τολμούν οι ιερόσυλοι εντός στο ναό να εισβάλλουν/
φυλακίζουν το ζεϊμπέκικο στα ανώγεια/
τη σαπίλα τους μήπως και εξαγνίσει./

Κι ο βράχος στέκει εκεί./
Πόσα χρόνια βράχος/
πόσα χρόνια αντοχές/
πώς να χορέψει./

Κομματιάστε με τους φωνάζει/
τούτο εστί το σώμα μου/
λάβετε φάγετε/
τούτο εστί το αίμα μου/
λάβετε πιείτε./

Μονάχα σιωπήστε/
ανοίξτε τα παράθυρα/
όταν ηχήσει το ρεμπέτικο/
φτερώνεται ο βράχος./

Α ρε δάσκαλε ζεϊμπέκη/
πόσο δίκιο είχες και συ./